دروازه قرآن در شمال شرقی شهر شیراز در تنگ الله اکبر میان کوه چهل مقام و کوه باباکوهی قرار دارد و در واقع خروجی شهر شیراز به سمت شهر مرودشت می باشد. در قدیم، شیراز دارای 6 دروازه بوده است و هم اکنون در این شهر دروازه ای به جز دروازه قرآن وجود ندارد. وجه تسمیه دروازه قرآن به خاطر قرآنی است که در آن قرار گرفته است تا مسافرین به سلامت از آن عبور کنند. این دروازه در ابتدا در زمان عضدالدوله دیلمی ساخته شد و در دوره زندیه، کریم خان زند این دروازه را بازسازی کرد و اتاقی به بالای آن افزود و دو جلد قرآن بزرگ نفیس، به خط سلطان ابراهیم بن شاهرخ تیموری، در اتاقک بالای آن جای داد. این قرآن ها، که به قرآن هفده من معروف اند، هم اکنون از دروازه قرآن به موزه پارس انتقال یافته اند. دروازه قرآن در دوره قاجار به علت وقوع چندین زلزله دچار صدمات زیادی شد که محمد زکی خان نوری آنرا تعمیر نمود. در سال ۱۳۱۵ هجری شمسی این بنا به خاطر قرار گرفتن در طرح توسعه راه شمالی شیراز به طور کامل تخریب شد و سپس در سال ۱۳۲۸ هجری شمسی با همت یکی از بازرگانان شیراز به نام اعتماد التجار، با فاصله کمی از دروازه قدیمی، دوباره ساخته شد. دروازه جدید در اندازه بزرگتر، شامل دهانه قوس تیزه دار و دو ورودی کوچک در دو طرف و اتاق مستطیل شکلی بر فراز آن برای گذاشتن قرآن، ساخته شده است. آیاتی از قرآن به خط ثلث و نسخ، دور تا دور دروازه قرآن نگاشته شده است. دروازه قرآن در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.