آتشگاه از بناهای تاریخی شهر اصفهان و از یادگارهای ایران باستان است. آتشگاه در غرب اصفهان، در نزدیکی رودخانه زاینده رود، بر روی تپه ای قرار دارد. از بلندای آتشگاه می توان تمامی اطراف را تا کیلومترها به خوبی مشاهده کرد. از آتشگاه در متون کهن، به نامهای دژ ماربین و دژ مهربین یاد شده است. یافته شدن سفالهای گورتان و نامهای باستانی روستاهای منطقه ماربین، بر وجود فرهنگ و تمدنی کهن در این منطقه دلالت می کند.

بافت بنای این مجموعه، از لایه های خشتی است که میان دو ردیف خشت را یک لایه نازک نی قرار داده اند تا بر استحکام آن بیفزایند. پایه های بزرگ و خشتی بنا تقریبا از میانه تپه آتشگاه آغاز و در بالا به ستونهایی محکم و قابل اعتماد تبدیل می شوند که در گذشته اتاقهایی نیز بر رویِ آنها قرار داشته است. در برخی قسمت ها نیز بقایایی از راه پله هایی منظم و کنده شده در دل سنگ به چشم می خورد که تا بالا ادامه داشته اند اما امروزه از میان رفته اند. در بالای تپه، اتاقی گرد ساخته شده که می توان آن را نقطه نهایی این بنا دانست. بر روی تپه، هیچ بنایی بلندتر از آن ساخته نشده است. این اتاق دارای هشت گوشه است و در هر گوشه یک پنجره رو به بیرون دارد. گفته می شود موبدان زرتشتی، آتش مقدس را در درون این اتاق قرار می دادند. آتشگاه دارای اتاقها و ساختمانهایی در چهار جهت تپه بوده که تا زیر اتاق آتشگاه ادامه می یافتند. هم اکنون تنها سازه های بخش شمالی و قسمتی از بخش شرقی سالم مانده اند.