آرامگاه حافظ که معروف به حافظیه می باشد، در شمال شهر شیراز و در جنوب دروازه قرآن قرار دارد. خواجه شمس الدین محمد بن بهاءالدین حافظ شیرازی، معروف به لسان الغیب، شاعر بزرگ ایران و یکی از سخنوران نامی جهان است. وی در سال ۷۲۷ هجری قمری متولد شده و در سال ۷۹۲ هجری قمری وفات یافته است. بیشتر شعرهای وی غزل هستند که به‌ غزلیات حافظ شهرت دارند. دیوان حافظ از معدود کتابهایی است که در کنار کتب دینی در خانه هر ایرانی وجود دارد و کوچک و بزرگ آن را می خوانند و از آن بهره و لذت می برند.

در سال ۸۵۶ هجری قمری حدود ۶۵ سال پس از وفات حافظ، شمس الدین محمد یغمایی، وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی، حاکم فارس، برای اولین بار عمارتی گنبدی شکل بر فراز مزار حافظ بنا کرد و در جلوی این عمارت، حوض بزرگی ساخت که از آب رکن آباد پر می شد. در سال ۱۳۱۵ به کوشش علی اصغر حکمت، بنای کنونی توسط آندره گدار فرانسوی، طراحی و با همکاری علی سامی به اجرا درآمد. در بنای کنونی، سنگ مزار حافظ به ارتفاع یک متر از سطح زمین قرار گرفته و به وسیله پنج ردیف پلکان مدور احاطه شده است و بر فراز آن گنبدی مسی به شکل کلاه دراویش بر روی هشت ستون به ارتفاع ده متر، بنا شده است؛ گنبد از درون با کاشیهای هفت رنگ معرق کاشیکاری شده است. آرامگاه حافظ دارای دو صحن شمالی و جنوبی می باشد که این صحن ها توسط تالاری از یکدیگر جدا شده اند. این مجموعه چهار درب دارد که درب اصلی آن در سمت جنوب، دو درب در سمت غرب و یک درب در سمت شمال شرق آن قرار گرفته است. قابل به ذکر است که در صحن شمالی مجموعه، مرکز حافظ شناسی، کتابخانه و فروشگاه محصولات فرهنگی قرار گرفته است.